Selain daripada terkenal sebagai negara dengan populasi kedua tertinggi di dunia dan juga tenaga buruh yang murah, India juga sangat dikenali disebabkan oleh sikap rakyatnya yang suka membuang air terutamanya air besar di merata-rata tempat.
Semakin ramai orang di India mengamalkan pembuangan air besar secara terbuka mewakili 44% daripada populasi negara itu berbanding daripada penggunaan tandas yang disambungkan ke sistem pengurusan sisa yang mencukupi iaitu sebanyak 40%.
BESARKAN TEKS A- A+
Jumlah ini adalah lebih daripada setengah bilion orang yang membuang air besar di tempat terbuka, kerap kali di lubang-lubang dan kawasan yang larut ke dalam sumber air.
Ini membawa kepada pelbagai bentuk penyakit, yang memberi kesan kepada keupayaan seseorang untuk berkembang, melakukan pekerjaan mereka atau pergi ke sekolah.
Banyak penyebab yang membuatkan perkara ini berlaku dan biasanya boleh dibahagikan kepada kategori geografi.
Di kawasan luar bandar, cabaran untuk mencapai sistem sanitasi yang berfungsi jauh berbeza daripada cabaran yang terdapat di bandar-bandar.
Walaupun kawasan luar bandar mempunyai kadar pembuangan air terbuka yang lebih tinggi, memulihkan masalah di kawasan ini mungkin lebih mudah daripada bandar-bandar.
Kawasan bandar
Lebih daripada 30% daripada penduduk India yang berjumlah 1.3 bilion orang tinggal di bandar-bandar, yang merupakan sebahagian dari yang terpadat di dunia.
Perkadaran ini dijangka meningkat kepada 40% menjelang tahun 2030. Lonjakan orang baru ke kawasan bandar sering melampaui pertumbuhan pembangunan, menyebabkan ketegangan kepada infrastruktur dan menjana pencemaran yang dahsyat.
Seperti banyak bandar raya di dunia, bandar-bandar di India adalah satu kajian yang berbeza.
Sebagai contoh, terdapat kekayaan yang luar biasa di satu bahagian tetapi kehinaan dan kemiskinan wujud di bahagian berdekatan.
Kawasan setinggan menjadi sesuatu yang sangat lazim seperti kawasan kejiranan berpagar.
Perbezaan ketara ini membawa kepada banyak pembangunan tanpa izin di mana yang kaya dengan kemudahan mewah dan persendirian mereka dan yang miskin bergelut untuk meneruskan hidup.
Khususnya, pembinaan kediaman tidak rasmi yang tidak berkaitan dengan infrastruktur awam bermaksud sanitasi berkualiti sering diabaikan.
Dan kemudian, dari masa ke masa, campur tangan menjadi terlampau sukar untuk dilakukan.
Sebagai contoh di bandar Assi Ghat, di sepanjang Sungai Ganges, para jurutera tidak dapat untuk menghasilkan sistem pembuangan kumbahan baru kerana bagaimana "lorong-lorong penyeksaan" di bandar itu menjadi sangat padat dengan perkembangan dan pertumbuhan selama beberapa dekad.
Paip-paip lama di dalam tanah tidak direka untuk menangani penduduk semasa dan paip-paip ini tertanam dengan cara yang sukar untuk dikemas kini.
Untuk memindahkan semua orang untuk melakukan kerja kemas kini adalah mustahil kerana orang harus menjalani kehidupan mereka dan sebarang projek yang dicadangkan perlu disertai dengan penyelesaian sementara yang setakat ini dilihatkan sangat sukar untuk diperolehi.
Sebagai tambahan kepada paip yang mengalir melalui bawah tanah, bandar-bandar perlu membangunkan kemudahan sanitasi untuk merawat iaitu menyaring dan mensterilkan sisa-sisa.
Semua di seluruh negara, tidak ada kemudahan yang mencukupi bagi penduduk dan jumlah bahan buangan yang sangat banyak dibuang secara terus ke dalam sungai atau ladang.
Sebagai contoh, Sungai Ganges menyerap lebih daripada 4 bilion liter bahan buangan kumbahan dan sisa industri setiap hari.
Pencemaran ini mengakibatkan penyakit yang meluas dengan menjangkiti bekalan air bawah tanah dan tanaman serta ia juga membunuh tumbuhan dan haiwan di dalam sungai.
Mumbai yang merupakan kuasa besar ekonomi dijangka menjadi bandar terbesar di dunia menjelang 2020, tetapi jurang kekayaan membawa maksud bahawa terdapat sebahagian besar penduduk telah diabaikan.
Dianggarkan bahawa 56% penduduk tidak mempunyai akses kepada kebersihan yang mencukupi.
Contohnya, di kawasan setinggan yang paling besar di india iaitu Dharvari, terdapat sejuta penduduk dan hanya 1,000 tandas. Ini bermakna setiap tandas dikongsi lebih daripada 1,000 orang.
Apabila penempatan tidak formal berkembang pada tahun-tahun yang akan datang, bandar ini akan menghadapi risiko kesihatan yang besar yang berasal dari kumbahan teruk atau tidak dirawat.
Selain itu, menghubungkan isi rumah ke sistem kumbahan tidak mencukupi untuk mengatasi masalah ini.
Paip-paip di bawah tanah perlu menghala ke pusat rawatan yang sah dan moden yang boleh mengendalikan jumlah sampah yang banyak dihasilkan oleh sebuah bandar.
Kemudian sisa ini perlu dihantar ke tempat yang tidak akan menyebabkan kemudaratan dan kebanyakan bandar-bandar di India tidak mengendalikan sampah dengan baik.
Walau bagaimanapun, kawasan bandar di India sedang memperlihatkan kemajuan dalam hal ini.
Perdana Menteri Narendra Modi telah memulakan misi untuk membersihkan Sungai Ganges, yang mana tidak boleh dilakukan tanpa membetulkan masalah kebersihan.
Dan pengurusan sisa di kawasan bandar adalah semakin baik selama bertahun-tahun. Lebih dari 63% penduduk bandar mempunyai jalan kepada akses yang lebih baik pada tahun 2015, berbanding 49% pada tahun 1990.
Akan tetapi pada tahun-tahun yang akan datang, pusat-pusat bandar India perlu belajar bagaimana untuk mengendalikan lonjakan populasi dengan berkesan. Lagipun, akses kepada air bersih dan sanitasi adalah hak asasi manusia.
Kawasan luar bandar dan kampung
Sebahagian besar penduduk India adalah di kawasan luar bandar dan kebanyakannya tidak memiliki akses kepada kebersihan yang berfungsi.
Malah, 65% orang yang tinggal di kampung mengamalkan pembuangan air besar secara terbuka atau hanya mempunyai akses kepada kemudahan sanitasi yang teruk.
Kemudahan sanitasi yang buruk mungkin bermakna tandas awam yang tidak berfungsi atau disekat, tandas yang tidak disambungkan ke sistem kumbahan, tandas yang tidak diselenggarakan dengan secukupnya dan sebagainya.
Sama seperti di bandar raya, kualiti sanitasi sering bergantung pada kekayaan, tetapi tahap kemiskinan di pedalaman India jauh lebih dahsyat.
Walau bagaimanapun, di pedalaman India terdapat faktor lain yang memburukkan lagi keadaan ini, iaitu masalah sikap dan tingkah laku.
Ramai orang di kampung lebih suka membuang air besar secara terbuka, maka sebarang percubaan menyeluruh untuk mengakhiri amalan berbahaya ini perlu ditambah dengan kempen pendidikan yang menghubungkan masalah kesihatan dengan sanitasi yang buruk.
Kajian pada tahun 2014 mendapati bahawa sebahagian besar isi rumah kampung di India yang mempunyai akses tandas terus membuang air secara terbuka kerana ia "menyenangkan, selesa, atau mudah."
Pada masa lalu, organisasi kerajaan dan pertubuhan telah mengabaikan aspek perubahan tingkah laku ini, memikirkan bahawa membersihkan tandas baru adalah mencukupi untuk menyelesaikan masalah ini. Tetapi, masalah ini berterusan.
Pada tahun 2014, Perdana Menteri Narendra Modi mengumumkan Misi Swachh Bharat untuk menamatkan amalan membuang air besar secara terbuka menjelang tahun 2019.
Kempen itu menghasilkan beberapa organisasi yang diketuai oleh masyarakat yang cuba mendidik orang tentang bahaya pembuangan air besar secara terbuka.
Syarikat-syarikat swasta juga melibatkan diri untuk memastikan bahawa apabila tandas baru dibina, orang tahu bagaimana dan mengapa mereka harus menggunakannya.
Ramai orang melihat tindakan kerajaan persekutuan yang datang dan membina tandas sebagai sesuatu yang kelihatan seperti terpaksa, dan ini telah membawa kepada banyak inisiatif yang gagal.
Jadi, kerajaan mengambil pendekatan yang lebih mendalam dengan memfokuskan terhadap mendidik pemimpin-pemimpin masyarakat untuk melaksanakan pembaharuan di kawasan mereka.
Oleh kerana pemimpin masyarakat lebih berpengaruh terhadap penduduk tempatan, mereka dapat melakukan lebih banyak perbezaan berbanding kerajaan.
Keadaan negeri Chhattisgarh telah menyaksikan kejayaan luar biasa dengan model ini, bermula dari 20 buah kampung yang bebas pembuangan air besar secara terbuka pada tahun 2014 kepada 1,644 buah kampung pada Mei 2016.
Rujukan:
3. India Today
